شفا دهنده انگلیسی نیکلاس کولپپر زعفران ممتاز قائنات اصل را در کتاب “کامل گیاهی” خود در سال 1653 توصیف کرد، “ادویه خورشید و شیر. بنابراین، درک اینکه چرا قلب را تقویت می کند، دشوار نیست.» او پیشنهاد کرد که از آن به عنوان دارو استفاده شود.
مصرف بیش از حد می تواند کشنده باشد. وی گفت: زعفران ترش و بدبو در صورت استفاده دقیق، خاصیت تسهیل هضم، کاهش فشار خون و تسریع جریان خون را دارد.
کسانی که زعفران را به آمریکا آوردند، اعضای کلیسای شونکفلدر بودند که با صندوقچه ای از پیاز زعفران که با خود حمل می کردند، به این قاره جدید مهاجرت کردند.
در سال 1730، زعفران در سراسر پنسیلوانیا شرقی شروع به کشت کرد. با توجه به تقاضای زیاد مستعمرات اسپانیایی در کارائیب برای این زعفران جدید آمریکایی، قیمت فهرست زعفران در بورس کالای فیلادلفیا تا سطح طلا افزایش یافت.
هنگامی که بسیاری از کشتی های حامل زعفران در جنگ 1812 غرق شدند، تجارت زعفران با دریای کارائیب ناپدید شد. با این حال، تولید زعفران در پنسیلوانیا ادامه دارد، هرچند در مقادیر کم، برای استفاده در غذاهای محلی.
اگر به داستان آن در آناتولی نگاه کنیم… زعفران گیاهی است که از زمان هیتی ها به عنوان دارو در آناتولی شناخته شده و مورد استفاده قرار می گرفته است. هیتی ها زعفران را A-Zupiru می نامیدند.
در آغاز قرن چهاردهم، مقادیر زیادی زعفران در برخی از مناطق آناتولی تولید شد. ابن بطوطه در سفرنامه خود می گوید: «اینجا نه تاکستان هست و نه باغ. برای مثال او می گوید جز زعفران چیزی نمی کارند.
آسومن بایتوپ در کتاب خود با عنوان درمان با گیاهان در ترکیه بیان می کند که زعفران در دوره عثمانی همچنان اهمیت خود را حفظ کرده است، در سال 1858 با 9705 کیلوگرم به انگلستان آورده شد.
زعفران فروخته شد؛ او می گوید که دلیل بر اهمیت تجارت زعفران در گذشته، نام هایی است که به مسافرخانه هایی مانند زعفران هان در آنکارا و بویوک و کوچوک سفران هانس در استانبول می دادند.
صومعه دیرالزفران که متعلق به آشوریان در ماردین است، نام خود را از زعفرانی که در زمان ساخت بنا به ملات آن اضافه شده است، گرفته است.
